بررسی رابطه‌ی چندوجهی هنر معاصر ایران و عکاسی  بخشی دیگر از این درس‌گفتارها خواهد بود.

از ابداع رسمی عکاسی نزدیک به دویست سال می‌گذرد. اما تاریخ تأثیر سازو‌کار و منطق اتاق تاریک و دوربین بسیار قدیمی‌تر است. در این درس‌گفتارها رد و نشان این منطق را از سده‌ی هفدهم می‌کاویم و به نحوه‌ی بهره‌گیری هنرمندان از اتاق تاریک (مثلاً ورمی‌یر) اشاره خواهیم کرد. به نسبت میان این سازوکار و ناتورالیسم و رئالیسم در سده‌‌های هجدهم و نوزدهم خواهیم پرداخت و به‌کارگیری ابزاری هنرمندان از این دستگاه را تحلیل خواهیم کرد. استفاده‌ی خلاقانه‌ی هنرمندان امپرسیونیست (به ویژه ادگار دگا و گوستاو کیبوت) از دوربین عکاسی یکی از نقاط کانونی توجه ما در این درس‌گفتارها خواهد بود. رد و نشان عکاسی را در جنبش‌های هنری آعاز سده‌ی بیستم از جمله کوبیسم، فوتوریسم و اکسپرسیونیسم بررسی خواهیم کرد. به پیوند تنگاتگ هنر اوانگارد سده‌ی بیستم یعنی دادایسم، سوررئالیسم، و کانستراکتیویسم و هنر انتزاعی با عکاسی خواهیم پرداخت. رابطه‌ی میان سبک‌های هنری از جمله اکسپرسیونیسم انتزاعی، هنر پاپ و فتورئالیسم و عکاسی موضوع دیگری در این مسیر خواهد بود. در نهایت جایگاه محوری عکاسی را در هنرهای جدید (هنر مفهومی، هنر محیطی، هنر تنانه، هنر اجرا و …) می‌کاویم.

می‌کوشیم با ارائه‌ی چندین الگوی نظری کندوکاومان را بر ابزار تحلیلی دقیق و روشمندی استوار کنیم.

این بررسی تطبیقی افزون بر آگاهی نظری به تجربه‌ی عملی هنری ما نیز کمک خواهد کرد.