(برپایه‌ی کتاب تاریخ تصویر به روایت گفتگوی دیوید هاکنی و مارتین گی‌فورد)

در این رشته‌ درس‌گفتارها می‌کوشیم با خوانش انتقادی کتاب، با روایت جذاب هاکنی از تاریخ تصویر، و ویژگی‌های بنیادین این روایت،  که در ۱۸ فصل کتاب صورت‌بندی شده است آشنا شویم. این ویژگی‌ها تنها از تاریخ هنر نمی‌گویند بلکه تمهیدات و مسیرهایی را برای کنش و آفرینش هنری عرضه می‌کنند. پس با این روایت می‌توانیم در بستر تاریخ تصویر به خلاقیت هنری تجربه‌ی بالفعل هنری نیز بیاندیشیم.

چکیده‌ی چشم‌انداز هاکنی را می‌توان چنین صورت‌بندی کرد:‌

الف) تاریخ تصویر، تاریخ برگردان جهان سه‌بعدی بر سطح دوبعدی است.

ب) این روایت روایتی غیرخطی است و تاریخ گذشته را به زمانه‌ی حال، جغرافیای غربی هنر را به هنر شرقی، آثار درخشان تاریخ هنر (نقاشی‌های کاراواجو، ولاسکز و ورمی‌یر و …) را به کارهای سینمایی و عکاسی امروز یا نقاشی ژاپنی را به انیمیشن پینوکیو پیوند می‌زند .

ج) تاریخ تصویر اساساً تاریخی ساختاری و صوری است و دگردیسی‌ها و ویژگی‌های شکل و ساختار آثار هنری (بازنمایی زمان و مکان، نور و سایه، بازتاب و …) را می‌کاود؛ محتوا و مضامین آثار هنری در تاریخ تصویر نقشی محوری ندارند.

د) سازوکار اتاق تاریک و ژرفانمایی خطی (و البته شیوه‌های بدیل آن) نقشی محوری  در تاریخ تصویر دارد و به همین اعتبار منطق عکاسی و زبان دوربین حضوری تکرارشونده و معنادار در این تاریخ (به ویژه از سده‌ی هفدهم به این سو) دارند.

ه) تاریخ تصویر اگرچه در یک‌یک فصول رفت‌وبرگشت‌های زیادی در تاریخ و جغرافیا دارد اما چشم‌انداز کلی آن از غار تا دوران دیجیتال را فرامی‌گیرد.

و) در خوانش انتقادی خواننده با بسیاری از نکات بنیادین که نویسندگان این روایت به زبانی ساده طرح می‌کنند آشنا می‌شود اما هم‌زمان با تأمل و بازنگری در آ‌نها، به چشم‌اندازهای دیگرِ ممکن و بدیل هم می‌اندیشد.

این درس‌گفتارها در قالب ده جلسه‌ی دوساعته ارائه خواهد شد.  (حضوری و آنلاین)​

​